De voorgeschiedenis en eerste info-avond, aug. 2014.
Als bestuurslid van de Nivon Bergsportgroep Amsterdam (NBA) werd ik door War Child benaderd met de vraag of ik promotie binnen de NBA voor hen wilde maken voor een fundraising. De insteek van deze fundraising was; wij nemen jou mee, op jouw eigen kosten, naar de top van de Kilimanjaro, wanneer jij € 2.400,= aan sponsorgeld ophaalt. Het leek me een sympathiek doel en ook een mooie sportieve uitdaging, maar ik wilde er wel wat meer over weten voordat ik eea binnen de club bekend zou gaan maken. Ik werd uitgenodigd om naar de informatieavond te komen.
25 aug. 2014, hoofdkantoor War Child te Amsterdam.
De informatieavond, waar ruim 50 man aanwezig zijn, wordt een avond vol energie: uitleg wat War Child doet, een pakkende video van Marco Borsato en natuurlijk uitleg over de tocht zelf! Binnen 15 minuten ben ik om; ik ga dit in ieder geval zelf doen!
Buiten het feit dat dit een evenement wordt dat je je leven lang bij blijft, vind ik het doel, Oorlogskinderen helpen, bijzonder. Kinderen heb ik sowieso wat mee. Daarnaast geeft het mij een goed gevoel iets voor een ander te kunnen doen! Het streven is om met 100 Challengers minimaal € 300.000,= binnen te halen.
Er zijn 3 vertrekdagen; 28 en 30 jan. en 2 feb. 2015. Thuis gekomen vraagt Sjiera of ik me al heb opgegeven… Haar had het niks verbaasd. Ik wil er een nachtje over slapen, hoe is het enthousiasme de volgende dag? De volgende morgen is het gevoel zeker niet weg, ben er ook niet verbaasd over. Diezelfde dag geef ik me nog op voor de eerste lichting op 28 jan. Aangezien je maar één kans hebt om jezelf goed te promoten moet er een plan van aanpak komen; de autohandtekening voor de email veranderen, een pakkende tekst voor mijn pagina op de site van War Child schrijven, herschrijven en nog een keer herschrijven en natuurlijk ideeën opzetten om geld in te zamelen.
Ik maak een pagina aan op de site van War Child, hier kunnen ook de donaties op gedaan worden. Sjiera geeft de eerste aanzet met € 75,=. De kop is er af!
Mijn tekst op de War Child pagina luidt:
Kili Challenge – Sybren Zeilstra
Samen met Warchild wil ik de Kilimanjaro beklimmen, de hoogste berg van het Afrikaanse continent.
Voorwaarde is dat ik minimaal €2.400,= aan sponsorgeld moet inbrengen. De lat heb ik alleen een stukje hoger gelegd; ik wil € 2.895,= bij elkaar brengen voor dit goede doel.
Waarom dit bedrag. Dit bedrag moet ik zelf in leggen om mijn eigen kosten te dekken; vlucht, onderdak, eten, medische begeleiding enzenz. Ik vind het mooi om ditzelfde bedrag als gift aan Warchild te geven.
Maar daar heb ik hulp bij nodig. Jou hulp!
Een kind hoort onbezorgd op te groeien, huppelend door zijn jeugd te gaan. Help mij Warchild te helpen. Met iedere €12,= is een kind een jaar lang geholpen!! DANK!
In de dagen daarna stuur ik ruim 130 persoonlijke mails naar iedereen die ik ook maar een beetje ken. Dezelfde dag stromen de donaties binnen, het is ongelofelijk wat er gebeurd! Ook prachtige reacties bij de donaties:
-
Mooi Initiatief Sybren, wij steunen je graag !!
-
Super dat je dit gaat doen, Sybren! Heel veel succes met het behalen van je streefbedrag en daarna natuurlijk met de uitdaging!
-
Hoi Sybren, ik ken je niet, maar ik vind je actie top! Dus, gá voor de top…
-
Hoi lieve Sybren, dit is zo’n mooi streven, daar doe ik met alle liefde aan mee, veel succes!!!
-
Syb, dank dat je het leven zo makkelijk maakt door zo’n waanzinnig goed doel te kiezen. Succes.
Op 18 aug. was de Facebook pagina van de War Child Kili-Challengers al life gegaan. De groep groeit in een paar maanden naar ruim 100 gebruikers die elkaar tips geven om geld in te zamelen, elkaar hun successen meedelen en elkaar vragen stellen over bepakking, visa, welke schoenen/ jack/ muts/ sokken moet ik aan.
De pagina wordt druk bezocht en je leert mekaar ook wat beter kennen.
De officiële Kick-Off van de Kili-Challenge en diverse fundings, sept. 2014.
Op 14 sept. worden we uitgenodigd op het hoogte terras van Nederland, gelegen op de 41e verdieping van de Haagse Toren in Den Haag. Wanneer we in groepen zijn opgesplitst maken we eerst een kennismaakrondje; wie ben je en wat trekt je aan in deze Challenge.
Ook de directeur van War Child, Bernard Uyttendale, is aanwezig en geeft aan dat dit project ook voor War Child een heel bijzondere is, met name vanwege het grote aantal deelnemers. Aangestoken door ons enthousiasme geeft hij zich die middag ook op voor deze Challenge. Daarna geeft Judith, ook van War Child, ons tips hoe je geld kan inzamelen en hoe leuk het ook kan zijn: Fund Raising wordt Fun Raising!!
Datzelfde weekend heb ik vanuit mijn werk ook een wijnproeverij die ik moet begeleiden. Het is bij een relatie die ik al ruim 15 jaar ken. Hij is op de hoogte van mijn actie en drukt me € 100,= in de handen! Ongelofelijk, zo sympathiek!!
Een paar dagen later, op 17 sept, meldt de 100e deelnemer zich aan! Ondertussen ben ik op Facebook druk mijn actie aan het promoten. Iedere nieuwe mijlpaal in de tussenstand wordt natuurlijk breed uitgelicht; de eerste € 1.000,=, wie duwt me door de € 2.000,=? En iedere melding heeft ook weer giften tot gevolg. Super!
Mijn zus Milly duwt me op 13 okt. met haar gift door de grens van € 2.400,=. Van War Child mag ik dus mee naar de Kilimanjaro, maar zelf ik ben nog lang niet tevreden.
Via Vinites, mijn werkgever, kan ik voordelig een partij glaswerk kopen dat zij willen opruimen. Tijdens een wijnproeverij van een relatie verkoop ik dit glaswerk, waarbij per glas € 1,50 naar mijn actie gaat. De opbrengst is super: € 324,=. Met deze bijdrage heb ik ook mijn eigen streefbedrag van € 2.895,= binnen! Mijn einddoel stel ik bij naar minimaal € 4.000,=.
Abseilen om geld in te zamelen, okt. 2014.
War Child heeft een super event bedacht voor extra promotie en een mogelijkheid om geld in te zamelen; Abseilen vanaf de Goudse Poort.
De Goudse Poort zijn die twee markante glazen gebouwen; 90 en 151 mtr. in Rotterdam (ook wel het Nat. Ned. gebouw genoemd). Iedere Challenger krijgt één ticket. Het idee is om je te laten sponsoren om die sprong zelf te maken of je ticket aan iemand te verkopen. Ik had hier zó graag van af gesprongen, maar moet die dag helaas weer werken.
Via Facebook verkoop ik hem aan de hoogste bieder. Een goede vriend, Tobias, is de hoogste bieder (€ 151,51) en daarmee de gelukkige eigenaar. Zijn reactie naderhand; ‘Rotterdam ziet er van bovenaf best heel cool uit!’
Bootcamp op Papendal en nog meer funding, nov. 2014.
War Child heeft ons op 1 nov. op Papendal uitgenodigd voor een heuse Bootcamp. We worden in drie groepen verdeeld en in een uurtje tijd tot ons uiterste gedrild. ‘Helemaal niet competitief’ ga ik natuurlijk tot het gaatje. We lopen niet alleen rondjes om het veld, maar ook de buikspieren worden vakkundig geteisterd. Niet geheel onverwacht blijkt het wel snor te zitten met die conditie.
Ook is Wim Hof ‘the Iceman’ aanwezig. Ik was nooit zo’n voorstander van hem, vond hem altijd wat overdreven; dat gedoe met die ijsbaden en in je blote bast door de sneeuw huppelen op 4000+ mtr.
Hij blijkt een ‘drukke’, maar ook zeer sympathieke man met een warm hart voor War Child. Hij prent ons in dat we daar niet alleen voor onszelf naar boven gaan, maar ook voor de toekomst van de wereld: ‘Die kinderen die War Child helpt maken deel uit van onze toekomst, help hen dan!’ Een goed mens! We zouden op een latere datum nog meer met hem gaan doen.
Bij de AH in Hilversum waar wij altijd boodschappen doen staat een donatiebox bij de flessenautomaat. Je hebt dus de keuze je statiegeldbon te houden of te doneren aan een goed doel. Het was me al eens opgevallen dat deze vaak goed gevuld is. Medio sept. neem ik contact op met de filiaalhouder en leg hem mijn actie uit. Ook geef ik hem mijn voor dit doel speciaal gemaakte visitekaartje. Kom je toch wat serieuzer over. Eerst meldt hij dat er veel aanvraag is en dus een lange wachtlijst. Hij blijkt mijn actie toch dermate sympathiek te vinden dat ik voorrang krijg; De maand november is voor mij! Als ik aan ’t einde van de maand de box leeg maak, zit er € 270,30 in!
Bij de officiële Kick-Off zeiden ze het al: De Kili-Challenge gaat je leven de komende maanden beheersen. ‘Dat zullen we nog wel eens zien’, dacht ik nog. Iedere dag kijk ik echter naar de teller wat we met elkaar hebben binnen gebracht. Hadden ze toch gelijk…. Op 10 nov. zie ik de teller op € 199.973,= staan. Ik doneer € 27,= op mijn eigen actiepagina en daarmee zijn we zijn door de twee ton! Het is verbluffend zo goed als de Kili Actie gaat.
In het najaar geef ik voor mijn werk veel proeverijen bij relaties van mij. Tijdens één van die voorbesprekingen geeft een relatie aan dat zij wel eens iets speciaals doen tijdens een proeverij, een goed doel steunen oid. Mijn oren zijn natuurlijk meteen gespitst. Ik leg hen uit wat ik voor War Child aan het doen ben en zij zijn meteen enthousiast; Een deel van het entreegeld willen zij aan mijn actie doneren. Op 16 nov. krijg ik aan het eind van de proeverij € 220,= in mijn handen gedrukt. Weer zo’n geweldig gebaar!
Een workshop met Wim Hof ‘the Iceman’ en een geslaagde wijnproeverij.
Na ons enthousiasme over Wim Hof op Papendal organiseert War Child een workshop met hem. Er is plaats voor 50 personen. In de vooraankondiging wordt gemeld dat we na de lunch niet meer mogen eten, ivm het ijsbad waar we ook in zullen gaan.
Wim Hof blijkt ook een andere man; inspirerend, enthousiasmerend en bovendien een zeer goede coach! Hij leert ons een ademhalingstechniek waarbij de zuurstof niet alleen in je longen, maar ook diep in de aderen komt. Na twee ademhaling sessies kan ik heel relaxed ruim twee minuten zonder adem, terwijl ik mijn longen leeg heb geblazen. De aderen zitten vol zuurstof en daar heb ik dus voldoende aan. Heel bizar. Wanneer we deze techniek tijdens de klim ook doen hebben we minder/ geen last van hoogteziekte. Door dieper in te ademen is de zuurstofopname in je bloed hoger en dat compenseert het tekort.
Nu de psyche van de berg; hoe ga je om met de kou en de vermoeidheid. Wim: ‘Je lijf is sterker dan dat je hersens je willen doen geloven. Daar moet je dus doorheen!’
Om dat te bewijzen laat hij ons allemaal in het ijsbad stappen. De kou slaat om je heen, maar ik heb mijn ademhaling snel op orde en voel me rustig. In de zomer zitten we regelmatig in een bergbeek en die zijn ook niet echt verwarmd.
Zodra de ademhaling rustig is, begint Wim vanaf vijf af te tellen. Dan mag je er uit. Voor ik er uit ga, vraag ik nog even of de fotograaf klaar is, het moet natuurlijk wel vastgelegd worden…. Als iedereen weer binnen is gaan we met 4 man nog een tweede keer in bad, alleen nu iets langer. Humor!
Mijn buurman Rik houdt van een goed glas wijn, bij voorkeur Italiaans en heeft een netwerkje met mensen met diezelfde passie. Ik stel hem voor om een wijnproeverij te organiseren waarbij de geproefde wijnen ook ingekocht kunnen worden. Hij is meteen enthousiast.
Ook Sjiera en ik hebben een aantal contacten die hier wel voor te porren zijn. Het idee is dat we in de middag een proeverij doen en als er interesse genoeg is in de avond gezellig met elkaar blijven dineren.
Restaurant Bleu in Hilversum, waar we wel vaker komen, wil graag zijn medewerking verlenen. Vinites, mijn werkgever, wil de wijnen tegen een verlaagde prijs leveren, zodat de opbrengst voor War Child maximaal is. En zo is het cirkeltje rond. Nu nog een thema voor de proeverij: Italië uiteraard!!
Op 30 nov zitten we met bijna 20 personen in de gezellige kelder van Bleu. Ik leg uit wat ik voor War Child doe en met name waarom. Tijdens het proeven van de wijnen geef ik iedere keer een uitleg over de wijn en natuurlijk wijn/spijs tips Aan het eind krijgt iedereen een bestelformulier om wijn bij mij te bestellen. Ik gokte op € 700,= maar de opbrengst is fantastisch: € 976,69 Hierdoor ga ik in één klap door de € 4.000,=; € 4.250,36.
Nog meer koele zaken, maar ook hoogteziekte.
De berichten over koud douchen zijn na de badsessie met Wim Hof niet van de lucht op de FB pagina! Is iedereen ineens geïnspireerd? Dat zou goed uitkomen, want we worden benaderd voor de Cool Challenge. Een onderzoek over de effecten van dagelijks koud (af)douchen, dat georganiseerd wordt door het AMC, tijdschrift Quest en natuurlijk Wim Hof himself. Ze zoeken 1.000 deelnemers, maar na een halve maand staat de teller al op 1.600! Uiteraard doe ik mee en moet iedere dag één volle minuut mij door het koude water laten teisteren.
Het spits wordt afgebeten in Wageningen bij Bas en Machteld, waar we Oudejaar vieren. Mijn horloge leg ik op een plankje zodat ik de tijd goed in de gaten kan houden. Na lekker soppen met warm water draai ik vervolgens de warme kraan dicht; Koel, koel, koeler, nog iets koeler. Maar écht koud vind ik het niet worden. Dat wordt een makkie deze maand, dacht ik nog.
Ik voel me wel super wakker de hele ochtend, in tegenstelling tot de rest die nog aan het bekomen is van de avond ervoor. De volgende ochtend bij ons thuis dus vol enthousiasme de warme kraan dichtgedraaid: BWEEEEUUUHHHHH!!!! KOUD!!! Je hebt dus koud, KOUD en HEEL KOUD! Bij ons blijkt het water HEEL KOUD! Als er geen sproeikop op de douche zou zitten, zouden er ijsklonten uit ratelen. Maar de sensatie er na is super; alles gaat tintelen. Het lijkt ook iets ‘verslavends’ te gaan krijgen; niet het koude douchen, maar dat heerlijke gloeien van je lijf. Bovendien heb ik ook iets van ‘niet zeuren, dicht die warme kraan.’ En zodra ik tijdens het koude douchen ook mijn hoofd onder de kraan houd, lijkt het net of de rest minder koud aanvoelt. Zou je bovenkamer dan toch je lijf aansturen?
Ondertussen gaat het heel erg goed met de Kili-Challenge. Steeds meer Challengers schieten door hun € 2.400,= grens heen en op 15 dec. hebben we het streefbedrag van € 300.000,= al binnen!! Wat geeft dat iedereen een goed gevoel; onze FB pagina ontploft van de reacties en War Child is er sprakeloos van.
De afgelopen tijd heb ik een paar keer contact gehad met Roon en Peter van de NBA wandelgroep. Zij zijn erg ervaren in het Alpine terrein en ik wil weten hoe zij tegen hoogteziekte aan kijken. Beiden raden me aan om preventief Diamox te slikken, een middel dat hoogteziekte zou kunnen verminderen. ‘Je hebt minder last van hoogteziekte en kan dus onderweg meer genieten van je tocht naar boven’, aldus Roon. ‘En nog veel plezier met kotsen onderweg naar boven’, besluit hij in zijn mail naar mij…….. Tja.
Omdat Diamox wat rare bijwerkingen kan hebben geeft hij me wel de tip het thuis even uit te testen. Het zou jammer zijn als je daar straks op ‘de bult’ pas achter komt.
Ook mijn huisarts staat achter het plan en adviseert het thuis ook even uit te proberen. De normale dosering is tweemaal daags 250 mg. maar ik ga instappen op de halve dosering. Zodra ik straks tijdens lopen iets voel aankomen, zal ik naar de normale dosering over gaan. Tijdens de twee dagen die ik thuis slik, heb ik niks vreemds ervaren; Geen tinteling in de vingers en geen staalsmaak in mijn mond. Ook heb ik al mijn haren nog. Geintje.Diamox gaat op de lijst!
Met ‘de Club van 28’ de Posbank op, jan. 2015.
Tijdens de diverse dagen bij War Child hadden we natuurlijk al kennis gemaakt, maar echt op het netvlies zat de groep waarmee ik op de 28e vertrek nog niet. Een beetje ‘bonding’ leek me wel een aardig plan. Dus waarom niet een dagje met elkaar lopen waarbij je elkaar beter leert kennen en we gelijk de uitrusting kunnen testen.
Medio dec. stuurde ik een uitnodiging via de mail naar wat ik ‘de Club van 28’ noem. Naast de positieve reacties ook veel aanmeldingen en op 10 jan. spreken we met 22 ‘man’ in Rheden af. De week ervoor was het erg slecht weer geweest en op de 10e zou het niet beter worden. Een prima ‘gear test’ dus!
We lopen vanuit het transferium in de richting van de Posbank door een prachtig loofbos en het is zowaar droog geworden. Al gauw komen we op de Posbank; heidevelden van heuvels en dalen die de kuiten lekker doen spannen. Op een gegeven moment krijgen we een stijle helling van los zand, we hoeven hier niet omhoog, maar ik heb wel zin in een geintje. Met een paar medestanders lopen we hier in een licht drafje omhoog. De rest van de groep loopt volgzaam achter ons aan naar boven. Als ik boven meedeel dat we hier voor niks naar boven zijn gegaan, wordt er lauw gereageerd. Mentaal zit het dus wel goed.
We vervolgen onze weg naar het infocentrum, dat op ‘t hoogste punt ligt. Ruim een kwartier voor we daar zijn begint het te drizzelen, met een hele sterke wind van opzij. Net op tijd komen we ‘bij de koffie aan.’ Even opwarmen, drogen en daarna door. De drizzel maakt plaats voor regen, dus de regenkleding kan nu echt getest worden. Het wordt die dag niet meer droog. In de middag lopen we een paar keer van de route af, even niet opletten en je loopt opeens ergens anders op de kaart. Via GPS tracking pakken we de route weer op.
Ondertussen wordt het weer er niet veel beter op, druppels van een cm3 doen ons aan een moesson denken. Maar het moreel blijft prima ondanks de regen en de extra lusjes lopen. Halverwege de middag zijn we weer bij de auto en op een enkeling na is de ‘regenschade’ zeer beperkt gebleven. Iedereen is goed geluimd gebleven en we hebben nu allemaal iets van; Laat die Kilimanjaro maar komen!
Kili-Challenge; ‘the Final Check’.
Op 12 jan. worden we op het hoofdkantoor van War Child uitgenodigd voor de ‘Final Check.’ Het is grappig om te zien dat ‘iedereen’ er ineens herkenbaar uit ziet. Door Facebook heb ik heel veel gezichten voorbij zien komen, nu zit er ineens een lijf aan vast…. De aftrap begint met een interview met de eindverantwoordelijke voor alle War Child projecten in de wereld. Over de afwegingen waar je graag wilt zitten en of het voor je eigen mensen voldoende veilig is. Het helpen van kindsoldaten komt voorbij. Dat je hen zienderogen ziet opbloeien, maar ook hoeveel energie en geld dat dit kost. Vervolgens worden een aantal Challengers in het zonnetje gezet vanwege hun hoge funding of vanwege hun originele manier van funding.
Na de pauze zijn Bralte en ikzelf aan de beurt. Bralte is directeur van de reisorganisatie die ons mee neemt, Younique Travel. Mij hebben ze benaderd omdat ik in m’n vrije tijd veel met een rugzak achterop rondhuppel en dus nog wel wat tips en tricks weet. Wij doen een sketch waarin we op bivak in de Ardennen zijn, met een knappend vuurtje op de achtergrond via de beamer. In deze sketch zetten we de laatste puntjes op de i, voordat we naar de Kilimanjaro gaan. De insteek is dat veel mensen nog met allerlei vraagtekens zitten en die gaan we in een aangeef/ inkop gesprek behandelen.
De avond sluit met een bijzondere gastspreker; Katja Staartjes. Katja was de eerste Ned. vrouw die op de top van de Mount Everest stond. Ze geeft een erg boeiende presentatie over de beklimming van de Cho Oyu (8.201 mtr.) in Nepal. De voorbereiding, de opbouw van de tocht en de tegenslagen. Maar ze verteld ook wat het allemaal met je lijf doet, dat je hersens boven 5.000 mtr. toch echt anders gaan werken. Het is uiteraard met een dikke knipoog naar ons; STAY FOCUSSED!!
Als we aan het eind van de avond uit elkaar gaan, realiseer ik me dat we mekaar niet eerder weer zien dan de 28e jan. op Schiphol. De meesten trouwens helemaal niet meer, die zitten in andere vertrekdata. Vreemd gevoel omdat je zo met elkaar verbonden bent geweest via de funding en nu wordt losgeknipt. Gelukkig is er in maart nog een After Party!!
Lieve Sjiera.
Sinds half augustus staat er War Child op mijn voorhoofd! Zoals jij mij kent en ik mijzelf, kan ik dan behoorlijk focussen: Eén doel voor ogen, de kortste weg tussen twee punten is een rechte lijn.
Vrijwel iedere dag ben ik er wel mee bezig geweest, altijd wel even met de laptop op schoot; hoe gaat ‘t met de funding, wat is de totaalstand, de Kili Facebook pagina. Ik kan me voorstellen dat je de afgelopen tijd wel eens hebt gedacht…… Maar ik heb je er niet één keer over gehoord en dat bewonder ik in jou!
Dank je wel! Ik sluit naar jou af zoals wij in tekstberichten altijd naar elkaar afsluiten; XXS!!
Transfer van Amsterdam naar Moshi Tanzania, 28 jan. 2015.
We vliegen op een aangename tijd, kwart voor twaalf. Dus de wekker gaat niet al te vroeg, lekker. Sjiera zet me op de trein en een half uur later sta ik op Schiphol. Er staat een enthousiast ontvangstcomité van War Child met hoedjes, toeters en bellen voor ons klaar. Wat is het toch een leuke organisatie!
Inchecken gaat snel, daarna een broodje en koffie en we kunnen. We vliegen met Turkish Airlines, het blijkt een prima maatschappij. Veel beenruimte, lekker eten en goede service.
In Istanbul stappen we over op een groter toestel. Dan nog 7 uur vliegen naar Moshi inTanzania. Dat zijn 3 films, reken ik uit. We komen midden in de nacht aan, maar ik wil niet gaan slapen. Grote kans dat in die paar uurtjes in het hotel dan wakker lig.
Rond middernacht landen we in Moshi. De bagage ligt al snel op de band, we zijn het enige vliegtuig, maar het visum regelen is een lastige. We moeten langs drie balie’s die allemaal een ander klusje hebben: visum printen, foto maken en visum in paspoort plakken en een balie voor 10! vingerafdrukken…. Goed voor de werkgelegenheid, denk ik maar.
Bij de uitgang staat Bralte ons op te wachten. De bagage gaat in een speciaal busje, wij stappen met z’n allen in een grote bus. Tijdens de rit geeft Bralte al vast een lekker makend praatje waar we naar toe gaan. Drie kwartier later zijn we in het hotel, waar we met een drankje ontvangen worden. Half vier lig ik in m’n mandje, met wijd opengesperde ogen. Adrenaline?? Gelukkig val ik snel om…..
Verblijf in het Sal Salinero Hotel, Moshi, 29 jan. 2015.
Lekker geslapen! Kort maar krachtig. Mijn moeder zou gezegd hebben: vijf kwartier in het uur slapen, dan haal je het wel weer in! Half tien op en om tien uur aan het ontbijt: gebakken aardappelen met gebraden rundvlees en tosti’s. Wat een feest! Daarna even tijd voor ons zelf; zwemmen, niks doen, zwemmen en niks doen.
Om 14.00 krijgen we een briefing over de tocht. Veel do’s en dont’s. Of anders, hoe gedraag je je op de berg en houden we het schoon? Daar zijn ze sowieso heel streng mee, Amerikaanse stijl. Ook hier in het dorp, iets laten slingeren is honderden Dollars boete. Petflessen mogen bijv. niet mee de berg op, om vervuiling tegen te gaan.
We doen ook nog weer even een rondje kennismaken. Dan zie je bij iedereen de bevlogenheid weer, die de Kili-Challenge teweeg brengt. Mooi om te zien. Eind van de middag is het pakken geblazen, daar hebben we morgenochtend geen tijd meer voor.
Ben vandaag ook met Diamox begonnen, tegen hoogteziekte. Eén van de bijverschijnselen is dat je veel moet plassen, die klopt wel merk ik. Als de rest dan ook klopt, ben ik een blij mens. Om zeven uur gaan we aan tafel. Een heerlijk buffet, gevarieerd en goed van smaak.
Daarna geeft een project manager die in Uganda gestationeerd is een mooi verhaal over de werkwijze van War Child. Hoe krijg je kinderen aan het lachen en hoe laat je ze weten wat gevoel is, als ze dat helemaal niet kennen. Niet weten wat lachen is!!!!! Zij hebben daar speciale programma’s voor die erg goed werken. Ook het samenwerken is hierin verweven. Daarvandaan wordt verder gebouwd om deze kinderen een toekomstperspectief te geven. Maakte erg veel indruk op mij.Daarna praten we nog wat en gaat iedereen naar zijn mandje, morgen weer vroeg dag.
Transfer van Moshi naar Machame gate en te voet naar Machame Camp, 30 jan. 2015.
De wekker gaat om zes uur, best vroeg maar het wordt een lange dag. Om acht uur zitten we in de bus en rijden we naar Machame Gate (1.790mtr.) We waren al gewaarschuwd, het zou een georganiseerd circus worden. Er staan ruim 120 dragers en gidsen op ons te wachten, alles wordt verzameld en in pakketten van 15 kg. verpakt.
Best een heel georganiseer, maar om elf uur gaan we dan eindelijk door de gate.
YES, het gaat nu eindelijk beginnen. We lopen door een fraai regenwoud met veel baardmossen aan de takken. Het gaat meteen omhoog en niet te zuinig. De route die we lopen staat er ook om bekend een stijle route te zijn.
Het tempo moet ik erg aan wennen, het gaat me veel te langzaam. Om mezelf wat in te houden ga ik achterin de groep lopen. Regelmatig worden we ingehaald door dragers. Die hebben echt serieuze bagage bij zich.
Onderweg hebben we een paar keer pauze, ook tijd om te tapen om blaren te voorkomen. We gaan hoger en hoger, maar we blijven in de bossen.
Om vijf uur komen we dan in het Machame Camp (3.010 mtr.) aan, mooi op tijd want het was voor velen best een pittige tocht. Vandaag alleen wat last van een zwaar hoofd gehad, maar dat is normaal en na een paar uur is het ook weer voorbij.
Het kamp is al opgebouwd, de tenten staan en ook twee eettenten. Strakke organisatie hoor!
Er staat ook nog een andere grote groep, en in totaal staan we met pakweg 500 man op deze plek; een klein dorp. We eten drie gangen, heerlijk soepje, daarna gefrituurde aardappels met rundvlees en groenten en avocado toe! Wat een luxe. Daarna gaat ieder een beetje zijn gang, veel gaan vroeg naar bed, maar daar heb ik nog geen zin in. Het was een mooie dag!
Van Machame Camp (3.010 mrt.) naar Shira Camp (3.840 mrt.), 31 jan. 2015.
Om half zeven gaat de wekker, ik heb redelijk goed geslapen. Wel weer erg vreemde dromen, maar dat schijnt de hoogte te zijn.
Na een goed ontbijt, wat lichte rek en strekoefeningen en onze War Child yell, daarna gaan we op pad. We lopen nog steeds door de bossen, die snel over gaan in struiken die vol hangen met mossen. Het is wat mistig, wat het allemaal erg mystiek maakt. Prachtig om te lopen.
Het pad is wel moeilijker dan gisteren, veel steiler en ook veel klauterwerk. Ik ben blij dat het droog is, anders was dit geen pretje geweest. Om me heen hoor ik het ook wat meer puffen, maar iedereen gaat erg goed!
Een paar keer nemen we een kleine pauze, maar na vijf uur lopen komen we op Camp Shira aan, dat op 3.800 mtr. ligt. We hebben dan 5 km. gelopen. Dat betekent gem. één km. per uur! Dat is het tempo waar we de hele tocht mee blijven lopen. Het went gelukkig wel….. :-)
Op het kamp krijgen we meteen een heerlijke lunch, erg goed wat ze allemaal weten te toveren. Daarna gaat iedereen zijn weg, voorbereiden voor morgen, kaarten en een beetje relaxen.
Wel grappig, ik krijg te pas en te onpas vragen over de techniek van lopen, blaren, kleding enzenz.
Ik heb het natuurlijk over me afgeroepen maar het is goed om een vraagbaak te zijn waar je iemand mee verder helpt. Om tien uur kruip ik in m’n donsje in.
Van Shira Camp (3.840 mrt.) via Lava Tower Hut (4.640 mrt.) naar Barranco Camp (3.960 mrt.). 1 feb. 2015.
Om half zeven loopt de wekker. Het heeft gevroren vannacht en het rijp staat op de struiken.
Iedere ochtend het gebruikelijke ritme; eten, inpakken en even een korte briefing die eindigt met de yell. Vandaag gaan we, zoals dat heet, hoog lopen en laag slapen. Dat betekent dat we veel gaan klimmen en bijna net zoveel weer gaan dalen. Dit is erg goed voor het acclimatiseren en dus een remedie tegen hoogteziekte. Helaas worden er geen garanties bij gegeven.
De ochtend begint erg goed; zonnetje en geen wind. Ik loop in een korte broek met een lange thermo eronder, dat me tot nu goed bevalt. We stijgen gestaag en het land wordt steeds meer Alpine. Maar zolang de zon schijnt blijft het heerlijk.
Na het middaguur komen de wolken weer opzetten en ook een klein beetje hagel. Niet genoeg om regenkleding aan te doen. We klimmen door naar Lava Tower Hut, dat op 4.640 mtr. ligt. Voor mij een hoogterecord, YES!
Daar hebben we een lunch en daarna gaan we dalen via een behoorlijk stijle kloof. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dit even lekker vindt, gelukkig zijn de gidsen erg behulpzaam. Het landschap veranderd weer terug, de begroeiing wordt weer groter. Alleen is de wereld ook erg klein geworden, er hangt een dikke mist om ons heen. Voor mijn gevoel is dit het echte Alpine terrein, prachtig.
We blijven dalen tot 3.960 mtr. en komen in het prachtige Barranco Camp aan, omgeven door hoge wanden en een prachtig uitzicht op de Kilimanjaro. De wolken zijn weer opgetrokken en we kunnen heerlijk uitrusten in een zonnetje.
Groepjes gewijs komt iedereen binnen. De schade is gelukkig voor de meesten redelijk beperkt gebleven. Helaas verdwijnt de zon om zes uur achter de bergen en koelt het meteen sterk af.
Na het eten is het wel zo’n beetje gebeurd. We kletsen nog even wat en ik ga nog wat nachtopnames van de Kilimanjaro maken. De lucht is helemaal opgeklaard en de berg staat er prachtig bij, in de ‘bijna’ volle maan. Maar om half tien lig ik er dan ook wel in.
Van Barranco Camp (3.960 mtr.) naar Karanga Camp (4.035 mtr.), 2 feb. 2015.
Slecht geslapen, misschien een paar uur. Gelukkig heb ik daar overdag geen last vast.
We hebben een kadootje vandaag, we mogen een half uur later aan het ontbijt. Totaal geen honger maar ik probeer er toch wat in te proppen. Na de gebruikelijke rituelen gaan we om half tien lopen. We hebben vandaag de stijlste beklimming. Een muur die pal naast het Camp ligt, 200 mtr. hoog en een stijgpercentage van 40%. De muur heet officieel de Barranco Wall, naar het Camp, maar hij wordt ook de Breakfast Wall genoemd. Veel lopers gooien hier tijdens de klim hun ontbijt er weer uit.
Het gaat lekker en ik voel me prima. Er zitten erg lastige stukken tussen die menigeen weke knieën geeft. Niet alleen door de lastige passage, maar ook door de diepte pal naast ons. Bovenaan gekomen nemen we even een korte pauze en daarna gaat het verder op en neer, stijgen en dalen dus.
In totaal gaan we vandaag maar zeventig meter omhoog, maar de stijgmeters zijn er VEEL meer. Het weer is erg goed, een zonnetje en zo nu en dan een voorbij trekkende mistvlaag. Onderweg laat ik vallen dat mijn zus Milly vandaag jarig is, spontaan begint iedereen te zingen. Tekenend voor de sfeer in de groep.
Op een gegeven moment komt de eindbestemming in zicht, er ligt alleen een hele diepe kloof tussen. We moeten dus nog helemaal naar beneden en dan weer omhoog. Onder het lopen vraag ik me hardop af waarom hier niet een hangbrug is, zou toch lekker zijn. Ook deze daling is niet erg gemakkelijk. Tijdens de klim omhoog heb ik voor het eerst dat ik achter mijn adem zit en door mijn mond uitadem.
Ik ben blij met mijn benen, die geven nog steeds geen krimp. In de voormiddag komen we in het kamp aan en na wat rusten krijgen we lunch: patat met kippenpoten. Het wordt met veel gejuich ontvangen. Daarna is het lekker relaxen tot het avondeten en vervolgens snel slapen voor de grote en lange dag van morgen.
Van Karanga Camp (4.035 mtr.) naar Barafu Camp (4.640 mtr.), 3 feb. 2015.
De dag waar we naar uitkeken; we gaan naar het laatste kamp voordat we diezelfde nacht naar de top gaan.
Hoogte doet rare dingen met je. Als je je ‘s nachts omdraait ben je meteen buiten adem van de inspanning.
Het is alweer een super mooie dag, een zonnetje met hier en daar een wolk. We gaan meteen omhoog en na verloop van tijd valt de groep uiteen in kleinere groepjes. Het landschap is puur Alpine terrein, kleine begroeiing en verder alleen rotsen en veel stof. Een bergwoestijn. De trip gaat lekker voorspoedig en samen met vier anderen zijn we de voorste groep. We komen onderweg veel andere groepen tegen en horen dat er toch veel last van hoogteziekte hebben. Lees: overgeven.
De laatste klim naar het kamp komt er aan en de anderen geven aan even een kleine pauze te nemen. Ik zit lekker in het ritme en ga alleen door naar boven.
Lopend tussen de dragers geeft me dat wat extra energie. Ik haal ook menige drager in wat best vreemd is, want zij ‘hollen’ naar boven.
De trip van vandaag stond voor vier uur, maar ik ben in 2,5 uur in het kamp. De kampmanager roept mooie woorden naar me; ‘you’re the first, you’re a strong man.’
Ik voel me vereerd, maar voel me bovenal blij en gelukkig. De rest van de crew kijkt me aan alsof ze water zien branden, het kamp is pas half opgebouwd.
Ik zoek m’n tent op, doe m’n schoenen uit en ga even lekker op een stoeltje zitten genieten van het prachtige landschap. De afgelopen dagen zijn er regelmatig wat tranen naar beneden gebiggeld. Niet alleen van emotie maar ook van puur geluk dat ik hier lopen mag. Het voelt allemaal zo speciaal.
Groepje voor groepje komt iedereen binnen en omdat de dag redelijk kort is kunnen we lekker uitrusten voor de trip van vannacht. We lunchen om een uur of drie en gaan daarna lekker slapen.
Ik voel me als een kind dat op schoolreisje gaat, zo opgewonden ben ik over vannacht. Ik slaap misschien een uurtje en lig veel na te denken over de topbeklimming van komende nacht. Om negen uur eten we nog een hapje, om extra energie naar binnen gooien. Daarna is het een beetje wachten op uur U.
Van Barafu Camp (4.640 mtr.) naar Uhuru Peak (5895), terug naar Barafu Camp en door naar Millenium Camp (3.080 mtr), 3 feb. 2015 (23.00 uur).
Eindelijk, we gaan de Kilimanjaro beklimmen. Ik voel me gespannen; adrenaline, maar ook gewone spanning. Ik ben heel vroeg begonnen met het pakken van de rugzak maar ben toch als één van de laatsten klaar, tekenend voor de gekke spanning.
Om elf uur ‘s avonds vertrekken we en het eerste half uur blijft die spanning; ga ik het halen?
Het verwachtingspatroon; ik ook wel een beetje een naam binnen de groep gekregen. Dan loopt het ritme gelukkig m’n lijf binnen en kan ik ook gaan genieten.
De klim duurt zeven uur en dan zijn we precies met zonsopgang op de top. Het is volle maan, een lampje is niet eens nodig!
De Kilimanjaro ligt er mooi bij in het maanlicht en zien ook veel andere groepen lopen. We gaan meteen 200 mtr. stijl omhoog.
Een lang lint van lichtjes kruipt tegen de berg op.
Joshua, de hoofdgids, leidt de groep. Pasje voor pasje kruipen we vooruit. Met het verzetten van mijn voet plaats ik die nog geen tien cm. voor de andere. Ik denk dat we veel minder dan één km. per uur lopen. Maar dit is wel het tempo waarbij je ‘binnen je adem blijft’, je gaat dus niet hijgen.
Ik voel me super, ondanks de laatste matige nachten. Om de zoveel tijd hebben we een korte break, even rust nemen, drinken en iets eten. Op het sein van Joshua gaan we weg, hij houdt het erg strak. Fijn!
Als we de 5.000 mtr. bereiken gaat er een licht gejuich op. Een nieuw record en nog ‘maar’ 985 mtr. te stijgen. Een aantal lopers beginnen het moeilijker te krijgen en krijgen hulp van een drager die hun rugzak overneemt. Alles is er op gericht dat iedereen de top haalt.
Het pad is een vlak aangetrapte paadje met zo nu en dan wat opstapjes van rotsen. Die zijn echt funest. Bij de minste extra inspanning ben je bent meteen buiten adem. De hele weg voel ik me erg sterk en langzaam groeit het vertrouwen dat die top wel gehaald gaat worden.
Ik heb gelukkig nog energie over om van de tocht te genieten. Regelmatig kijk ik even naar de sterrenhemel en de volle maan en rolt er een traantje. Ik voel me gelukkig dat ik hier loop.
Zo nu en dan zie ik de schoen van mijn voorganger voor een steen aan, uitwijken denk ik dan. Tot dat die ‘steen’ gaat bewegen….. Hallucinatie, een typisch gevalletje van lopen op grotere hoogte. Als we zo’n uur voor de top zitten krijg ik een kleine inzinking, mijn psyche gaat met me op de loop. Gelukkig duurt het niet al te lang.
Ik weet niet waarom maar zo nu en dan doe ik een paar passen mijn ogen dicht, wat een heerlijk gevoel!! Het geeft me een licht bevrijdend gevoel. Later hoor ik dat meer lopers die ervaring hadden, maar ook een sterke drang hadden om te gaan slapen.
Na zeven uur lopen bereiken we Steller Point, dat ook als de top geldt. We vallen mekaar in de armen, iedereen heeft het gehaald. Er is een hoog ‘bikkelgehalte’ in de groep. We worden verrast met hete thee! Na tien minuten lopen we nog door naar de echte top, Uhuru Peak. Dit ligt nog een uurtje verder.
Halverwege mijn loop daar naartoe breekt de zon echt door en worden de gletsjers prachtig verlicht. Ik gooi m’n rugzak af en neem de tijd om wat fraaie platen te schieten.
Daarna loop ik door naar Uhuru Peak, dat op 5.985 mtr. ligt. Het is er erg druk en iedereen wil met het Uhuru Peak bord op de foto. Ik schiet nog wat foto’s en ga daarna naar beneden.
Het is een flink stuk dalen en veel via los zand, ik ga skiënd naar beneden. Zwaar voor de knieën, maar het gaat wel snel. Rond negen uur, na vijf uur dalen, kom ik op het kamp aan, de meesten gaan even naar bed. Ik heb geen zin en ga aan mijn blog werken.
Na de lunch gaan we door naar Millenium Camp, dat op 3.080 mtr. ligt. Weer een flink stuk dalen, dat nog weer vijf uur lopen is. Een hele zware dag.
Al lopend veranderd het landschap van Alpine naar normale begroeiing. We hebben ineens groene struiken om ons heen, een heel andere beleving. Millenium Camp ligt in een bos, wat er toch wel anders uit ziet dan wat we de laatste dagen gewend waren. Na het eten gaan de meesten moe naar bed.
Van Millenium Camp (3.080 mtr.) via Mweka Gate naar Hotel Sal Salinero en transfer naar huis, 5 en 6 feb. 2015.
Als een blok geslapen, maar om zes uur gaat helaas de wekker alweer. Na het ontbijt is de zgn. fooien ceremonie voor de hele crew. Eerst voeren ze weer een dans voor ons op, fantastisch om te zien.
Daarna vertrekken wij naar de Mweka Gate, dat nog vijf uur dalen is. Nu de top gehaald is, begint het wat te kraken in de groep. Het doel is bereikt en dan is het moeilijk je weer op te laden om weer vijf uur te dalen.
Bij de Gate aangekomen neem ik een heerlijke cola en laat ik mijn schoenen ‘ontstoffen’ voor twee Dollar. Daarna hebben we een lunch: gebraden kipenpoten met patat. Groot geluich natuurlijk.
We schrijven ons uit, dat we het park hebben verlaten en na een uurtje rijden zijn we weer bij het hotel. Ik ga eerst ompakken voor het vertrek en neem daarna een douche: heerlijk!!
In de vooravond hebben we een BBQ. Tijdens de BBQ krijgt iedereen een certificaat dat de Kilimanjaro bedwongen is en vertelt wat hij/ zij speciaal aan deze tocht heeft gevonden. Naast de zwaarte van de tocht, komen er ook veel emoties naar voren. We zijn een hechte groep geworden die zich niet schamen zich kwetsbaar op te stellen.
Ik geef aan dat ik het bijzonder heb gevonden dat we met een groep van 33! personen niet in subgroepjes uiteen gevallen zijn. Erg tekenend voor de personen in de groep en daarmee natuurlijk ook de sfeer. We zijn een hecht team geworden.
Er worden heel wat brokken weg geslikt. Daarna kletsen we nog wat en morgen naar huis. Ik heb wel weer zin om naar huis te gaan. Sjiera haalt me op, fijn haar weer te zien.
De crew bestaat uit een veelheid van mensen met verschillende taken.
Je hebt de hoofdgids, de gidsen en de assistent gidsen. Maar ook zuurstof gidsen, zij weten hoe je met een zuurstof apparaat omgaat. Je hebt uiteraard de dragers, maar ook mensen die verantwoordelijk zijn voor het water of voor de toiletten, de kampmanager, koks enzenz.
Alles is in een hiërarchie gezet en hoe hoger je rang des te hoger de fooi. De hoogte van de fooi wordt via de wet geregeld.
Iedere groep wordt apart naar voren geroepen en krijgt dan zijn fooi.
De terugreis, 6 feb. 2015.
Bij het hotel nemen we afscheid van degenen die achterblijven. Zij gaan naar nog naar wildparken of Zanzibar. We vallen mekaar in de armen en traantjes vloeien weer. Hoe close kan je worden op een ‘vakantie trip’ van tien dagen……!
In Moshi checken we in. Het is druk op het vliegveld, bij aankomst waren we het enige vliegtuig, nu staan er drie! We vliegen eerst naar Mombasa in Kenya, dat een uurtje duurt. Ik nestel me in m’n stoel en probeer wat te doezelen, slapen zal wel niet lukken. Dat lukt me nl. nooit.
Plotseling schrik ik op; poeh, heftige turbulentie! We zijn geland!
Wij moeten in het vliegtuig blijven zitten, maar het overgrote deel van de passagiers stapt uit. Het vliegtuig personeel stapt ook uit en het nieuwe stapt in. Met veel bombarie heten wij hen welkom. Zij weten even niet hoe ze hierop moeten reageren en wij hebben de grootste lol. Na het schoonmaken van het vliegtuig, dat in onze ogen VEEL efficiënter kon, stappen de nieuwe passagiers in.
We hebben een vlucht voor de boeg van zeven uur naar Istanbul, Turkije. Dat zijn bijna drie films en ik ga er eens goed voor zitten. De eerste blijkt een stomme film. Dat wil zeggen, het geluid doet het niet. Andere film geprobeerd, maar ook die blijft stil. Ik werp me op schaken en patience.
In Istanbul hebben we vier uur stuk te slaan voor we verder kunnen. We zwerven wat door de hal van het vliegveld en belanden tenslotte met vijf man bij de Starbucks. We nestelen ons op de hoek van de bar en zijn in een wat uitgelaten stemming. Plotseling komt een bediende naar ons toe met een verzoek. Zijn vriendin is jarig en hij wil graag dat wij haar toezingen, terwijl hij een video van ons neemt. Die kans laten we niet liggen.
De bar wordt ontruimt om de opname mooier te maken en hij herhaalt wel vijf keer de naam van zijn vriendin, voordat wij het één keer verstaan. Vervolgens zingen we haar uit volle borst toe, terwijl hij een opname met zijn telefoon maakt. We hebben de aandacht van de hele Starbucks en ver daarbuiten. We nemen afscheid en al wandelend door de hal fantaseren we hardop over een tweede carrière: ‘de Kili-Boys.’
Het jolijt gaat nog even door. Bij de line-up voor de paspoort controle wordt een dame die slecht ter been is langs de rest geloodst. ‘Only you!’: bitst de douaniere en kijkt ons ook nog even aan. Waarop één van de Kili-Boys meteen ‘Only you’ van de Platters begint in te zetten. Al bij het tweede woord zet de rest van onze groep in. Ze kijkt ons een beetje bedremmeld aan, maar kan de humor er wel van inzien.
In het vliegtuig naar Amsterdam krijg ik dan toch nog mijn films. De vlucht gaat voorspoedig, al is er behoorlijk wat turbulentie. Op Schiphol nemen we afscheid bij de bagageband en wordt voor de laatste keer de yell uit volle borst gezongen:
‘De Kili is ons hoogste doel,’
‘Loop omhoog met een top gevoel,’
‘War Child geeft ze weer een kans,’
‘Doe met ons de Kili-dans.’
Als ik met een groepje langs de douane door de deur stap, loop ik tegen een muur van geluid aan. Tientallen mensen staan ons op te wachten met spandoeken, ballonnen en bloemen. Ook War Child zelf is er weer bij. Sjiera staat helemaal vooraan, maar ik zie haar over het hoofd omdat ik zo overdonderd wordt door het geluid. Na over en weer kennismaken gaat ieder zijn weg. Het is goed om weer thuis te zijn.