Otztal in Oostenrijk; spelen in de bergen. 9 - 19 juli 2015
De voorpret.
Tijdens een avond van de NBA, een outdoor wandelclub waar ik lid van ben, werd het idee geopperd om in de zomer een weekje de bergen in te gaan; gletsjer tour, naar top van een berg. Dat soort dingen. Ik was voor!
Er werd gekozen voor het Otztal in Oostenrijk, omdat dit wat vriendelijker is dan bijv. de Alpen. De bergen zijn iets minder hoog, maar leuk genoeg om spannend te zijn. De week zou door Peter 'getrokken' worden, maar hij moest afhaken vanwege famili omstandigheden.
Erg jammer! Uiteindelijk zouden we met vijf man op pad gaan: Bert, Ronald met zijn zoon Yourick, Sjiera en ik. Ronald was met afstand de meest ervaren van het stel en daarmee de man om ons wat in toom te houden wat betreft onze ideeën. De camping in het plaatsje Solden wordt de uitvalsbasis.
Vrijdag, 10 juli 2015.
Sjiera en ik vertrekken op vrijdagmiddag, die ochtend moest ik nog wel even werken. Rond middaguur gaat de computer uit: VAKANTIE!!!! Snel de boel in de wagen en op weg. We hebben gepland om de afstand in twee dagen te doen en ik heb een pensionnetje geboekt in Limburg an der Lahn. Nooit van gehoord, maar het ligt net voor het midden van de trip en op internet zag het er leuk uit. Een oud stadje met veel zgn. vakwerkhuizen.
Wat drie uur rijden zou zijn, werden er vijf. Duitsland maakt er een gewoonte van tijdens de vakantie zijn wegen op orde te brengen: file, file, file. Maar 'Limburg' blijkt een leuk plaatsje met erg veel horeca. Ook ons pension is prima in orde.
Zaterdag, 11 juli 2015.
In de ochtend maken we ons op voor de rest van de rit, helaas is dit hetzelfde als het eerste deel: file, file, file. Wat in totaal in negen uur te rijden was, worden er ruim twaalf. Onderin Duitsland doemen de eerste tekenen van de bergen op. Ik krijg spontaan een glimlach op m'n gezicht. Zodra we Oostenrijk binnen rollen, wordt die alleen maar groter. Ik heb iets met bergen.
In de namiddag rijden we Solden binnen. Een echt sportdorp; in de winter skiën en in de zomer wandelen en fietsen. Tentje prikken, mijn kreet voor het opzetten van je tent, en daarna een hapje eten.
Zondag, 12 juli 2015.
We zijn natuurlijk niet te houden en plannen meteen maar een lekker opwarmertje. We gaan met de lift naar 2.000 meter en lopen dan naar de top op 3.000. Den Klap enden Daalder!
Het is een pittige wandeling maar het gaat erg goed. Het weer is super, warm zelfs. Omdat we boven de boomgrens lopen is er geen schaduw. Zweten geblazen dus.
Op een klein uurtje van de eindbestemming is een klein meertje; pootje baden geblazen! Normaal willen we ook wel dippen, maar helaas is daar geen tijd voor. IJSKOUD water trouwens. We moeten de tijd wel goed in de gaten houden, want de lift naar beneden stopt er om vier uur mee.... Die willen we wel halen! We pakken op en lopen het laatste stuk. Iedere tien minuten kijken we op de klok, het wordt nog spannend. Kwart voor vier zijn we boven, een kwartiertje speling. In de bergen is dat helemaal niks. We hebben mazzel. Kaartje wordt gekocht en we laten ons heerlijk naar beneden glijden. We voelen ons moe maar voldaan. Mag ook wel, we hebben vijf uur gelopen.
We krijgen een sms van de mannen dat zij panne hebben, waarschijnlijk iets met de aandrijving. BALEN! Ze zijn gestrand in de buurt van Mannheim. Omdat alles natuurlijk gesloten is, kunnen ze er niet eerder dan maandag zijn. Wij houden er zelfs rekening mee, dat ze het helemaal niet gaan redden. We wensen ze sterkte en trekken ons plan voor de eerste twee dagen. Op de camping is het douchen, eten en lekker de avond inzakken. Om half elf duiken we de slaapzak in. We krijgen nog een sms van de knapen dat er weinig te beleven is, morgenvroeg gaan ze naar de garage en dan gassen richting Oostenrijk.
Maandag, 13 juli 2015.
Acht uur gaat Sjiera er uit, zou een gewoonte worden.
Ik een kwartiertje later, zou ook een gewoonte worden....
Tijdens ontbijt overleggen we wat we gaan doen. Lopen natuurlijk, maar waar en hoe lang. We besluiten het wat rustig te houden. We vertrekken vanaf de camping en lopen naar de skilift op ruim 1.500 mtr. Evengoed een klim van 500 mtr, maar we hebben er wel geloof in.
De mannen hebben Mannheim verlaten! Het bleek inderdaad iets met de aandrijving: de handrem liep aan.... Ze verwachten rond vier uur in Solden aan te komen.
Wij vertrekken voor ons loopje; we lopen eerst door het bos, daarna verlaten we de boomgrens en zitten we in een meer rotsachtig gebied. Tijdens de lift naar beneden krijgen we een sms dat de heren er rond vier uur zijn. Als we de camping oplopen zijn ze net de tenten aan het opzetten. Strakke planning.
's Avonds kookt ieder zijn potje en maken we een plan voor de komende dagen. Ronald stelt voor om morgen wat te gaan spelen op de gletsjer. Stijgijzers aan, in een touwgroep lopen, reddingstechnieken oefenen en hoe je met een pickel loopt. Ook checken we al het materiaal even. Rond elf uur is het dan toch slapen geblazen.
Dinsdag, 14 juli 2015.
Iedereen is er vroeg uit, ik ook..... Na het ontbijt, pakken we de spullen in en rijden we naar de gletsjer; een mooie tocht omhoog. Rijden in de bergen blijft toch wel 'mijn ding'.
Onderaan de gletsjer doen we de spullen op en aan: gordel om, stijgijzers onder, helm op, touw aanbinden ed. Ik moet voorop lopen, Ronald achteraan en de rest er tussen. In een rustig tempo stiefelen we naar boven.
Op een geschikte plek gaan we wat remoefeningen doen, want stel dat je uitglijdt en naar beneden glijdt, dan is het handig als je weet hoe je moet remmen....
We glijden op ons gat naar beneden en dan remmen door de punt van de pickel in de sneeuw te steken.
Het gaat allemaal erg goed en we proberen de snelheid wat op te voeren. Ook laat Ronald zien hoe je een reddingsactie opzet als iemand in een gletsjerspleet is verdwenen. Dat wordt dus ook geoefend, maar dan zonder dat we in een spleet springen. Het moet wel leuk blijven!
Daarna lopen we nog wat rond op het ijs en in de sneeuw en worden we voldoende ervaren verklaart 'voor het eggie'. Terug bij de tent maken plannen voor de komende twee dagen; we willen de Similaun beklimmen. We bellen met de hut waar we de volgende nacht willen slapen. Gelukkig hebben ze nog plek op de slaapzaal. Daarna het gebruikelijke ritueel: eten koken, koffie/ thee en afsluiten met een whisky/ port. Life sucks haha.
Woensdag, 15 juli 2015.
Geen haast vanochtend. Het is een uurtje of vier lopen naar de Similaun Hutte, dus we hebben alle tijd.
Rond een uur of elf rijden we naar Vent en zoeken een parkeerplaats. Er is maar één optie, de grote parkeerplaats. Deze wordt beheert door twee wel zeer zakelijke kleine meiden van een jaar tien. Hun professionaliteit geeft geen ruimte voor enige onderhandeling.
Alle spullen gaan in de rugzak en we gaan op weg. Vent ligt op 2.000 mtr. en de hut op 3.000. Klimmen geblazen. Het is een erg mooie tocht door de vallei. Veel riviertjes die de hellingen af komen.
Het is zo warm dat we regelmatig onze pet in het water dopen om het hoofd koel te houden. We komen hoger en hoger, maar het blijft warm. Strakblauwe hemel met een 'roodkoperen' ploert.
In de verte zien we de hut liggen, maar die komt slechts langzaam dichterbij. Aan het eind van de middag zijn we er dan eindelijk. Ik voel me wel moe, maar de benen voelen nog goed. Het is een erg mooie hut met een lekkere sportieve drukte. Goed sfeertje dus! We zoeken een plek op de zaal en daarna gaan Sjiera en ik nog even douchen, wat een luxe op deze hoogte. Het koude afdouchen geeft me weer wat extra energie. Eten! We beginnen met een soepje. Ik kies de noedelsoep met worst. Heerlijke bouillon. Wel wat zout, maar nu is dat juist lekker. Daarna gaan we allemaal aan de pasta, het enige echte bergvoer! 's Avonds slaat de meligheid toe en zien we kanten van elkaar die we nooit hadden kunnen vermoeden. Heerlijk. Om tien uur moet ik naar bed..... Aangezien de rest gaat, voel ik me verplicht ook te gaan. Pffffff, wat een gedoe.
Donderdag, 16 juli 2015.
Slecht geslapen! Het was erg warm in de zaal en de wetenschap dat er 15 potentiële snurkers liggen, maakt het er niet beter op. Tegen een uur of vier ingeslapen, maar om zes uur blijkt de wekker onverbiddelijk. Gelukkig heb ik er weinig last van als ik slecht geslapen heb. Dat voel ik pas de avond er op, nooit op de dag zelf. Dat geeft de burger moed! Het ontbijt wordt naar binnen geduwd. Mijn lijf staat nog in de slaapstand en eten is dan, ja, wat zal ik zeggen.....
Dan is het uur U. We gaan naar de top! Ik heb hier zoooo'n zin in!
De spullen worden in de rugzak gedaan en we gaan op weg. De top ligt 500 mtr. hoger dan de hut, maar het grootste gedeelte moeten we door de sneeuw lopen, wat veel tijd kost. We binden ons in, stijgijzers onder en op weg. Ik loop weer voorop.
Ver voor ons loopt een andere groep, kleine stipjes die langzaam naar boven gaan. Mooi gezicht. Het is prachtig weer en de uitzichten zijn super. We komen hoger en hoger. Iedereen gaat erg goed. Ook Yourick, die pas 16 is, geeft geen kik. Hij blijkt het mentaal goed aan te kunnen, knap!
Rond het middaguur staan we op de top. High five's voor iedereen en een foto voor het archief. We eten wat, genieten van het geweldige uitzicht en gaan daarna weer de weg terug. Dat wordt een stevige afdaling van totaal ruim 1.500 mtr. Tot aan de hut lopen we natuurlijk nog in een touwgroep en met de ijzers onder.
Terug bij de Similaun Hutte nemen we nog even zo'n heerlijk soepje, daarna terug naar Vent. De groep splitst zich: Bert gaat in z'n eentje vooruit, Ronald en Yourick lopen samen en Sjiera en ik sluiten de rij. We dalen in een gestaag tempo af, maar houden de tijd wel in de gaten. Het is gelukkig wat minder heet dan gisteren. Sjiera krijgt last van haar knieën. Vervelend, want we zijn er nog lang niet. Met stokken lopen verlicht het wel, maar de weg is nog wel erg lang.
Er komt ons een fourwheel drive achterop die terug komt van de hut. Ik hou hem aan en vraag of Sjiera mee kan liften. Helaas kan dit niet, maar haar rugzak mag wel mee. Dat scheelt!
Vol goede moed lopen we door. Ook het tempo gaat nu wat omhoog, wat lekker is want de donkere luchten boven ons voorspellen niet veel goeds. Het rommelt wat, het drupt wat, maar echt serieus wordt het gelukkig niet. Wel duurt de afdaling erg lang, langer dan we gedacht hadden.
Uiteindelijk komen we in Vent, halen de rugzak op en lopen naar de auto. De anderen zijn er dan natuurlijk al. Ook zij vonden het een pittige tocht, wat mijn ego wel weer streelt. Eindelijk mogen de schoenen uit. Ik heb het idee dat mijn tenen spontaan in jubeltenen veranderen.
Alles gaat in de auto en we rijden terug naar de camping. We hebben een goed gevoel over deze tocht en voelen ons de overwinnaars. Op de camping is het eten koken en lekker nagenieten over de beklimming. Nog vol van EPO van deze twee dagen, vragen we ons af wat we morgen zullen gaan doen..... Sjiera en Yourick besluiten kalm aan te doen en blijven op de camping, 'de mannen' willen nog wel een gletsjer bedwingen.
We zoeken naar een gletsjer die met de auto te bereiken is. Dan hoef je niet eerst een paar uur te lopen, wat van je tijd op de gletsjer af gaat. We vinden een lift die vrij hoog gaat en waar een gletsjer tegenaan ligt. Die gaan we doen!
Vrijdag, 17 juli 2015.
Na het ontbijt pakken we de spullen voor onze gletsjer tour. Maar eerst is er koffie! Sommige dingen hebben nou eenmaal voorrang. Daarna de rugzakken in de auto en op weg. Een tochtje van een half uurtje omhoog slingeren, auto parkeren en met de lift verder omhoog.
We komen uit op ong. 3.000 mtr. Rustig de spullen aan doen: gordel, stijgijzers, pickel, touw, skibril. Het lijkt heel wat..... Ik loop weer voorop. Na een kwartiertje begint het weer wat te veranderen. Donkere wolken rukken op en we zijn bang een nat pak te halen. 'Het mag wel wat sneller!' roept Ronald van achteraan.
Niet tegen dovemansoren; ik vergroot en versnel mijn pas en we denderen naar beneden. Op mijn horloge zie ik dat we met 1.000 mtr. per uur naar beneden lopen, terwijl 500 normaal is. Lekker tempo, haha.
Plots zie ik wat 'glinsteren' in de sneeuw. Het blijkt een GoPro te zijn! Finders Keepers? Hij ligt recht onder een skilift, daar is iemand heel chagrijnig over geweest. Thuis maar eens kijken of de eigenaar iets over zijn adres op de film heeft gezet, anders ben ik een wel erg fraai gadget rijker.
We lopen verder door naar beneden en ik merk op dat het dalen wel erg snel gaat. In dit tempo zijn we binnen een uurtje weer terug. Ik ga wat meer slalom lopen over de gletsjer en doe voor de oefening wat gletsjerijs aan, dat niet met sneeuw bedekt is. Rond een uur of drie zijn we dan toch weer bij de auto. Precies op tijd, want dikke druppels komen inmiddels naar beneden.
Op de camping de spullen uitzoeken en het touw te drogen hangen. Daarna gaan we nog even Solden in, sportzaken afschuimen. Morgen is het alweer de laatste dag. Wat gaat dat snel.
Zaterdag, 18 juli 2015.
Als laatste actie deze week gaan we een klettersteig doen; dit is een soort sportklimmen, maar dan voor toeristen. Althans, dat is wat de sportklimmers er zelf van vinden.
Voor de onwetende lezers: Klettersteig is omhoog klimmen tegen een vrijwel loodrechte wand via natuurlijke treden, stalen beugels, ladders en langs staalkabels. Kloven worden via een hangbrug of enkele staaldraad genomen. Je bent ALTIJD gezekerd via een staaldraad die langs het hele parcours loopt. Wij besluiten een parcours voor beginners te gaan doen.
Het is alweer een warme dag en we lopen puffend naar het begin van de klettersteig. Daar doen we de klimgordel om en gaan op weg.
Het begin is meteen leuk; we moeten een hangbrug over, lopend over een staaldraad met een staaldraad boven je waar je je aan vast houdt. Tien meter beneden ons raast de rivier. Iedereen gaat er vrij gemakkelijk over.
Daarna een stuk door de bossen. We klauteren langzaam verder omhoog en komen bij de meer stijle rotsen uit. Nu gaat het echt leuk worden. De armspieren moeten nu echt aan de bak.
De wand is loodrecht en dat is zwaarder voor je armen. Ik geef Sjiera wat technische tips om het lichter te maken, maar eigenlijk redt ze zich prima.
We komen langs een kleine overhang, dan hang je dus echt aan je armen! Al 'kletterend' neem ik me voor deze vakantie er nog één te doen, maar dan nog wat meer teasing. Leuk werk dus!
Het laatste stuk is weer een staaldraad die over de uitloop van een grote waterval loopt. Boven mij loopt een staaldraad waar ik me met met armen aan vast moet houden. In het midden kan ik het niet laten even gek te gaan doen; ik hang alleen aan mijn zekering met de armen achter hoog achter me. Wat een gein.
Iedereen is droog over gekomen en we besluiten nog even iets te nemen in het restaurant dat we passeren op de weg terug. Daarna terug naar de camping. Vanavond de laatste avond, dus; Bonte Avond! We gaan uit eten!
We doen een plaatselijke Italiaan aan en worden verwelkomt door een super chagrijnige ober, wat een zuurpruim! Allemaal een pizza, die overigens erg veel goed maakt. King size en erg goed. Ronald wordt nog even in het zonnetje gezet. We bedanken hem voor de organisatie van deze week en geven hem een 'origineel' Solden speldje voor op zijn pet. Koffie/ thee slaan we over en de ober kan zijn tip wel vergeten. Er kan zelfs geen woord vanaf als we weg gaan.
Bij de tent zakken we verder door; de flessen komen op tafel! De week wordt nog even doorgenomen en we hebben het gevoel dat we wel maximaal gescoord hebben. Morgen vertrekken we weer; de mannen terug naar Nederland en Sjiera en ik rijden door naar de Brenta Dolomieten in Italië.
Zondag, 19 juli 2015.
Om 6 uur gaat de wekker, bij de mannen. Ze willen om acht uur weg rijden. Wij staan een half uurtje later op. Onze reis is ook wat korter, slechts 150 km. Na het ontbijt is het pakken geblazen. Zoals altijd loopt de organisatie perfect en ligt alles binnen een uurtje in de auto. We nemen hardvochtig afscheid en vervolgen onze vakantie.